Ik was net bij Margreet op bezoek, en zag half verscholen in de kast als in een heilig hoekje.... een foto van een oude chique vrouw. De foto was gemaakt door de fotograaf alsof deze haar penseelde haast aaide op doek. De vrouw werd gekoesterd dat zag je zo. Vanuit al haar mooie kleuren en wikkels om haar heen aanschouwde ze de wereld. Kwetsbaarheid en rust tegelijkertijd straalde ze . Gekromd met gevouwen handen in haar schoot herkende ik Margreet. Haar heldere aanschouwing heb ik over kunnen brengen op mijn doek. Tegelijkertijd werd deze vrouw iemand anders dan ze was al groeiend in kleur onder mijn handen. Ik hoorde haar bijna protesteren ... dit ben ik niet. Margreet mijn kind doe iets. Nee Margareta je bent t niet, je dochter hoeft er niks aan te doen. N stukje slechtsheb ik over kunnen brengen. De koestering, liefde en band die er tussen jullie was is in de foto achtergebleven. En jij jouw wezen is in hun harten gevlogen van hen die er nog zijn, jouw nazaten. Zij leven jou voort in wie zij zijn. En dat Margareta is wat we allemaal gemeenschappelijk hebben. We zijn verbonden met wie voor ons kwam. En leven hen in ons voort.

lekker geschilderd gisteravond

eindelijk weer eens zelf geschilderd zomaar

Zomaar lekker schilderen puur om te schilderen. Verf voelen, mengen laten slierten over t doek, schrapen,glazig, smeren, druipen, mengen,knallen,kijken. Spanning af laten vloeien. Morgen toon ik t resultaat. Vanavond bleef ik na t fotograferen van de afbeelding maar doorgaan met verf toevoegen. Wat zwaar donkerblauw, een lijn als alternatief voor zwart maar dan dieper en zachter. Als mooi contrast ook tegenover geel en goud en valig wit. Wordt het een vlak of kies ik meer voor lijnen...? De foto kan ik beter maken bij daglicht. Dabn zijn de kleuren meer zoals ze werkelijk zijn.

Ik wil zo graag met jou schilderen

Ik wil zo graag met jou schilderen zei ik tegen de oude keramist. Althans ik schreef het op een papiertje. Hij is stokdoof en dat is nu zijn wijze van communiceren geworden, schrijven. Want zijn stemgeluid is ook nauwelijks nog geluid te noemen. Hij keek op tegen de operatie die voor hem lag op dat moment. Aan zijn oog. en wat voor betere afleiding kan je een oude kunstenaar geven dan een beetje met een wat jongere en goed ziende kunstenaar samen wat te schilderen? Zijn reactie was een kleine schets op t kladblok wat ik direct overnam op t doek en dan dus vergroot. Praten zonder woorden! Rood was de juiste kleur voor de fantasiedraak die hij schetste. Hij knikte toen ik hem die kleur liet zien. Daarop antwoordde hij met geel in een bol. Waarop ik groen toevoegde. Zo communiceerden we een tijdje met elkaar zonder enige beperking. Tot helaas de taxi stopte die de beste man naar het ziekenhuis deed vervoeren. Ons schildergenot werd beëindigd!