Ik was net bij Margreet op bezoek, en zag half verscholen in de kast als in een heilig hoekje.... een foto van een oude chique vrouw. De foto was gemaakt door de fotograaf alsof deze haar penseelde haast aaide op doek. De vrouw werd gekoesterd dat zag je zo. Vanuit al haar mooie kleuren en wikkels om haar heen aanschouwde ze de wereld. Kwetsbaarheid en rust tegelijkertijd straalde ze . Gekromd met gevouwen handen in haar schoot herkende ik Margreet. Haar heldere aanschouwing heb ik over kunnen brengen op mijn doek. Tegelijkertijd werd deze vrouw iemand anders dan ze was al groeiend in kleur onder mijn handen. Ik hoorde haar bijna protesteren ... dit ben ik niet. Margreet mijn kind doe iets. Nee Margareta je bent t niet, je dochter hoeft er niks aan te doen. N stukje slechtsheb ik over kunnen brengen. De koestering, liefde en band die er tussen jullie was is in de foto achtergebleven. En jij jouw wezen is in hun harten gevlogen van hen die er nog zijn, jouw nazaten. Zij leven jou voort in wie zij zijn. En dat Margareta is wat we allemaal gemeenschappelijk hebben. We zijn verbonden met wie voor ons kwam. En leven hen in ons voort.